Ώρες μακρινές,
πόρτες μου κλειστές
το χειμών’ ανθίζουν οι μυγδαλιές.
Νύχτες μου λευκές,
άγριες αγκαλιές,
ομορφιές του κόσμου σπαραχτικές.
Φύγατε σαν μπόρες
ανθισμένες ώρες,
άσπροι καβαλάρηδες του καιρού.
Μέσα στο μεθύσι
τ’ όνειρο είχε σβήσει
στο ξερό το τάσι του καλοκαιριού.
Έμοιαζες μ’ Απρίλη φανταχτερό.
Σου ’φερνα στη χούφτα να πιεις νερό.
Τώρα που διψώ, που θα βρω να πιω;
Μνήμη απατημένη σε καρτερώ.
Μα ο καιρός προστάζει,
η μέρα να βραδιάζει
και αγάπη να `ναι μόνο η ζωή.
Πόρτες τώρ’ ανοίγω,
σας καλώ για λίγο
και βρίσκω ξανά την παλιά πηγή.
Έμοιαζες μ’ Απρίλη φανταχτερό.
Σου ’φερνα στη χούφτα να πιεις νερό.
Τώρα που διψώ, που θα βρω να πιω;
Μνήμη απατημένη σε καρτερώ.
Μα ο καιρός προστάζει,
η μέρα να βραδιάζει
και αγάπη να ’ναι μόνο η ζωή.
Πόρτες τώρ’ ανοίγω,
σας καλώ για λίγο
και βρίσκω ξανά την παλιά πηγή.
