Κλειστό γαρούφαλλο είν’ η ψυχή μου
που δε θα αργήσει να μαραθεί.
Κλειστό παράθυρο είν’ η ζωή μου
που δεν ανοίγει ήλιος να μπει.
Πώς να σταθώ στην ερημιά
δίχως φιλί, δίχως ψυχή, δίχως καρδιά.
Σαν το πουλί χαμένο πια στην παγωνιά
ψάχνω να βρω τη ζεστασιά.
Ώρες που φεύγουν δίχως εσένα
αφήνουν στα στήθια μου και μια πληγή.
Ώρες που φεύγουν δίχως εσένα
φύλλα κομμένα απ’ της αγάπης το δεντρί.
Πικρό παράπονο φτάνει στα χείλη
για το δικό μας το χωρισμό.
Εσύ που μου `λεγες πως στη ζωή σου
ταίρι σου θα `μια παντοτινό.
Πώς να σταθώ στην ερημιά
δίχως φιλί, δίχως ψυχή, δίχως καρδιά.
Σαν το πουλί χαμένο πια στην παγωνιά
ψάχνω να βρω τη ζεστασιά.
Ώρες που φεύγουν δίχως εσένα
αφήνουν στα στήθια μου και μια πληγή.
Ώρες που φεύγουν δίχως εσένα
φύλλα κομμένα απ’ της αγάπης το δεντρί.
