Το δρόμο της αγάπης μου θυμάσαι
μονάχα όταν νιώθεις προδομένη.
Τις νύχτες που παγώνει το φιλί σου
το σώμα μου γυρεύεις τρομαγμένη.
Ως πότε, ως πότε
εγώ θα `μαι λιμάνι σου, ως πότε,
να με θυμάσαι στους βοριάδες και στα κύματα;
Ως πότε, ως πότε
εγώ θα `μαι λιμάνι σου, ως πότε;
Τις ώρες της αγάπης μου θυμάσαι
τα βράδια που δε βγαίνουν τα όνειρά σου.
Και τρέχεις να κρυφτείς στα δυο μου χέρια
με ψεύτικες βροχές στα βλέφαρά σου.
