Οι ζωή σου καρφωμένοι λεπτοδείχτες
σ’ ένα αύριο που σκάλωσε στο χτες,
σε ορίζουν, σε μεθάν’ οι χαρτορίχτρες
και σε κάνουνε να νιώθεις ενοχές.
Νιώθεις σαν τρελός κι αφορισμένος,
ξέχασες να κλαις και να γελάς,
και τα βράδια που γυρνάς σαν μαγεμένος
τις χαμένες σου αγάπες κουβαλάς.
Οι χαμένες σου αγάπες λιποτάχτες
κι εσύ βγαίνεις παγανιά και καρτεράς,
κι όταν νιώσεις πως γεννιέσαι απ’ τις στάχτες
τη ζωή σου δυο καπίκια την πουλάς.
Νιώθεις σαν τρελός κι αφορισμένος,
ξέχασες να κλαις και να γελάς,
και τα βράδια που γυρνάς σαν μαγεμένος
τις χαμένες σου αγάπες κουβαλάς,
και τα βράδια που γυρνάς σαν μαγεμένος
τις χαμένες σου αγάπες κουβαλάς.
