Μες τη θολή βουή τούτου του κόσμου
μέσα στο θόρυβο που ‘χει η εποχή
τα όνειρα μπλέκονται μαζί με τις σκέψεις
και σέρνουμε μέσα μας μια τρύπια ψυχή
και όπως κυλάει η ζωή μες τα σταυροδρόμια
οι άνθρωποι χάνονται θυσίας θνητοί
είναι και κάτι στιγμές γόνιμου χρόνου
που μοιάζουν απέλπιδα απαντοχή
και ετούτη η άνοιξη απ’ τη χαραμάδα
έτσι πως τρύπωσε στενάζει να μπει
μισάνοιχτα βλέφαρα μες στη θαμπάδα
μπερδεύεις τα χρώματα πάνω στο γυαλί
απ’ τα παράθυρα αέρας θα μπαίνει
να φέρνει μια εποχή αλλοτινή
άσ’ την καρδούλα σου να ‘ναι ανοιγμένη
απ’ τα πορτόφυλλα το άνθος να μπει
και αν όλα μοιάζουνε σκοτάδι και χιόνι
όσο βροντάει ο ουρανός και απειλεί
όσο βαρύς να ‘ρχεται να ‘ναι ο χειμώνας
πάντα απ’ την άνοιξη θε να νικηθεί
