πάρε μια βάρκα στα ανοιχτά μαζί να πάμε
με τα χέρια σου κουπιά να προχωράμε
κάν’ το καφτάνι μου πανί
να ‘ναι η μέρα μας γιορτή
να ‘ναι ο άνεμος πυξίδα να τραβάμε
σαν η σελήνη θα φεγγίζει μες το μαύρο
και το καφτάνι θα ανεμίζει σαν πηδάλιο
σαν τα παιδάκια θα κοιτάμε
σε νέα γη που προχωράνε
και τη ζωή ανακαλύπτουν να αγαπάνε
θα ‘ναι η ματιά σου σαν κεράκι που δε σβήνει
θα ‘μαι εγώ το καραβάκι μες τη δίνη
θα ‘ναι η βόλτα μας κρυφή
σαν την αρχαία συνταγή
που ψάχνει ο κόσμος τη μιζέρια του να λύνει
και άμα στα βράχια το σκαρί μας θε να πέσει
άσε το χέρι σου στο χέρι μου να δέσει
και ένα εκκλησάκι στην κορφή
την τελευταία τη στιγμή
θα μας θυμίζει την ελπίδα που δε σβήνει
σαν καντηλάκια τα αστέρια κρεμασμένα
μέσα στο μαύρο του ουρανού μόνο για σένα
το καλοκαίρι η ζωή
πάντα μυρίζει γιασεμί
και όλοι οι ήχοι της άπιαστη μουσική
ο ουρανός και το νερό γίνονται ένα
σώματα χάνονται και στέκουν ξεχασμένα
στη θάλασσά σου μια βουτιά
η τελευταία πινελιά
μες της ζωής την μπερδεμένη ζωγραφιά
