Του Δειλινού Τα Χρώματα

Του δειλινού τα χρώματα
του κόσμου τα αρώματα
φωλιάζουν στην ψυχούλα μου
μιλάνε στα τραγούδια μου

δακρύζουν μέσα μου σκιές
από το αύριο και το χθες
άνθρωποι, λέξεις, μουσικές
αγρίμια και θολές ματιές

εδώ έχω φτιάξει τη φωλιά
της νιότης μου κακοτοπιά
μες σ’ ένα σώμα που διψά
για μια ζωή με πυρκαγιά

στα απομεινάρια του τρελού
τα χρώματα του δειλινού
αγκάθια μοιάζουν κοφτερά
για να κοιτάς μόνο μπροστά

και αν τόσα λάθη έκανα
τη σκέψη μου την πέταξα
στις λάσπες να τσαλαβουτά
να ξεχαστεί να μη μιλά

της πλάσης άνθισ’ η ύπαρξη
η επίγεια συνύπαρξη
και αν ήσουν μόνος μια φορά
αγκάλιασε την ανθρωπιά