Φύγαν τα χρόνια σαν τα στάχυα στον αέρα
τώρα πια το σπίτι είναι αδειανό
μόνο του τοίχου η καρφωμένη καλημέρα
δείχνει πως ήταν κάποιος κάποτε εδώ
βαμμένοι οι τοίχοι μια με γέλια μια με πόνο
απ’ τις ψυχές που τριγυρνούσαν σιωπηλές
μέσα στο σπίτι τώρα έχουν μείνει μόνο
φωτογραφίες να θυμίζουνε το χτες
κάτι σκιές που μες τα έπιπλα σκοντάφτουν
ξεθάβουν μέσα στο μυαλό μου τη χαρά
και εγώ πετάγομαι απ’ τον ύπνο που κοιμάμαι
για να αντικρύσω της ζωής την ερημιά
και αυτή η άτιμη στον τοίχο η καλημέρα
σαν με κοιτάει που περνάω από κει
να με δικάσει θέλει μες την άσπρη μέρα
να μην ξεχνάω αυτούς που ζήσαμε μαζί
