Το οξυγόνο χάθηκε τα στήθη μου πονάνε Και τα χιλιάδες τα γιατί στη κόλαση με πάνε
έριξες την αγάπη μας στο κύμα να παλεύει
σαν κουρασμένος ναυαγός το βράχο που γυρεύει
Με μια συγνώμη δεν μπορείς
Τα πάντα να τα σβήσεις
Είναι ατέλειωτος καημός
Σαν τη ψυχή μαυρίσεις
Με μια συγνώμη μη ζητάς
τα πάντα να ξεχάσω
γιατί κι αν ρθω στη βρύση σου
το ξέρω θα διψάσω
………………………………..
Παλάτια χτίζαμε μαζί μα ήτανε στην άμμο
η ψεύτικη αγάπη σου με έκανε ζητιάνο
όσα φεγγάρια είδαμε στα δυο είναι κομμένα
τα όνειρα που κάναμε στη θάλασσα ριγμένα
Μ ανέβασες στον ουρανό εκεί ψηλά στ’ αστέρια
και μόλις φτάσαμε μαζί μου άφησες τα χέρια
πάρε λοιπόν τις στάχτες σου μάζεψε τα κομμάτια
πάρ’ το κακό σου εαυτό και γέλα για τα μάτια
Με μια συγνώμη δεν μπορείς
Τα πάντα να τα σβήσεις
Είναι ατέλειωτος καημός
Σαν τη ψυχή μαυρίσεις
Με μια συγνώμη και με δυο
Τίποτα δεν ξεχνιέται
αρρώστησε η καρδούλα μου
Και τώρα σ απαρνιέται
