Περάσαν τόσοι χειμώνες
Είδα μανάδες που τις άφησαν μόνες
Ενώ ήταν 20 και μπλέξαν με σκόνες
Κοιτάζω το παράθυρο στο τζάμι σταγόνες
Αλλάζουν οι μισθοί σαν του ΟΠΑΠ τους θαμώνες
Χωρίς ομάδα να πανηγυρίζουν τα κόρνερς
Χαμόγελα, βυζιά, χείλη από σιλικόνες
Reality shows σε 60άρες οθόνες
Στην Αττική χωρίς το δίπλωμα
Βάζω το χέρι σαν μάσκα, σαν goal του Dybala
Ούτε το Όσκαρ να κερδίσουν κι αυτοί μια φορά
Ηθοποιοί οι rappers φοβούνται τα σίδερα
Περάσαν τόσες ημέρες
Σκέψεις τρυπάνε το κεφάλι σαν σφαίρες
Κρύβω τον πόνο μου πίσω από καδένες
Παιδιά που μεγαλώσαν μόνοι χωρίς πατέρες
Κι όσο περνάνε οι μήνες
Όλο και πιο θολές γίνονται οι μνήμες
Θυμάμαι να κοιτάω τα ρούχα από τις βιτρίνες
Να τρέχουμε στους δρόμους κι από πίσω σειρήνες
Μάσκες στα πρόσωπα, άδειοι δρόμοι, μες στα σπίτια
Τα σ’ αγαπώ που μου πες, τα ‘πες μόνο από συνήθεια
Τηλέφωνα, γνωστοί να ρωτάνε πως τα κατάφερα
Μα τώρα όσα λένε μου ακούγονται αδιάφορα
Η πόλη είναι μισή, οι άνθρωποι μόνοι
Πόσα παιδιά ακόμη θα φύγουν απ’ το τιμόνι
Δεν είναι εγώ κι εσύ, δώσ’ μου λίγο ακόμη
Να πω αυτά που θέλω, Θέε μου ο χρόνος τελειώνει
Έχω 3 κινητά, δεν έχω drones, ούτε Telegram
Οι μάγκες μου αν το βγάλουν το πατάν γιατί είναι veterans
Σκάω στο block σου με το glock μες στο ακριβό μπουφάν
Δεν είμαι ο Rambo μα άμα θέλεις το κάνω Vietnam
Είστε locals, μπάλα Ευρώπη παίζω Antoine Griezmann
Από παιδί η ζωή μου green streets, hooligans
Δυο τζιπ μαζί μου όταν βγαίνω από την Eurobank
Πάω με 300 στην Φρανκφούρτη μες στην Autobahn
Butterfly doors μες στο SLS
Πάω Βουκουρεστίου χωρίς SMS
Δυο μπάρες Xannie παίρνω, κάθε μέρα stress
Ψωνίζουμε Chanel πρωτού βγούνε στο merch
Κάθομαι σπίτι και τζογάρω
Κάθε βράδι παίζω ζάρια με τον Χάρο
Έχω το glock στο κομοδίνο όταν streamάρω
Κι αν μπουν στο σπίτι μου, στον κήπο θα τους θάψω
Γι’ αυτό no peace for my enemies
Άμα πεθάνει, it is what it is
Εγώ ή αυτός, ή αυτοί κι εμείς
Και για όσους φύγαν μάγκα rest in peace
