Δέκα χρόνια μες στα ξένα
λείπω τώρα, αχ, μανούλα,
την πατρίδα συλλογιέμαι
και μου καίγεται η καρδούλα.
Βρε, πανάθεμά σε φτώχεια
που αντρόγυνα χωρίζεις,
γιους, πατέρες ξενιτεύεις
και ορφάνια μας γεμίζεις.
Μες τα ξένα μοναχό μου
είμαι μάνα το καημένο
κι από τα χρυσά σου χέρια
ένα γράμμα περιμένω.
Μάνα τούτες τις ημέρες
σου ‘στειλα και άλλο γράμμα,
διάβασέ το, φίλησέ το,
το ‘χω γράψει με το κλάμα.
