Ξέρω τι κάνει αυτό το σπίτι όταν λείπω
αποθηκεύει τόνους ησυχίας,
μέσα τους κρύβει τον απόηχο των γρύλων
κάποιου Σεπτέμβρη μιας ευτυχίας
και των περαστικών αυτοκινήτων.
Ξέρω τι κάνει η σελήνη όταν βραδιάζει
κάθεται απέναντι απ’ το άδειο μου κρεβάτι,
τρέχω κι ακούει της ανάσας μου τον ήχο
μέσα στο δάσος, στο χαμένο μονοπάτι,
κλείνω τα μάτια και περνάω μέσα απ’ τον τοίχο.
Ξέρω τι κάνει αυτό το δάσος όταν βρέχει,
της βρύσης το νερό το κάνει ασήμι
και περιμένει, περιμένει να διψάσω,
ακούω που τρέχει, πίνω για να μην ξεχάσω
πως με κοιτούσε μες στα μάτια το αγρίμι.
Ξέρω τι κάνουν τα ρολόγια όταν λείπω
θυμούνται όλα όσα έχω ξεχάσει,
μετράν ανάποδα το χρόνο χτύπο – χτύπο
κι εγώ πηγαίνω να προλάβω πριν βραδιάσει
να ζωγραφίσω της αγάπης σου τον κήπο.
