Σου έλεγα “Έχεις σπασμένα τα φτερά
και μην πετάς πολύ ψηλά, θα τσακιστείς”.
Και μου `λεγες “Καλά, καλά”.
Σου έλεγα “Μη δίνεσαι, μη σκορπίζεσαι,
κοίταξε λίγο και τον εαυτό σου”.
Και μου `λεγες “Καλά, καλά”.
Ταξίδευες, γινόσουν νύχτα λίγο λίγο.
Σου έλεγα “Χανόμαστε, χανόμαστε,
δεν το καταλαβαίνεις;”
Κι εσύ μου έλεγες “Καλά, καλά”.
Γιατί εσύ δεν ήσουν άνθρωπος
γιατί εσύ ήσουν χιονάνθρωπος
που λίγο λίγο τέλειωνες,
εγώ σε ζέσταινα κι εσύ μου έλιωνες.
Σου έλεγα “Απ’ την καλή σου την καρδιά
ζεις για τους άλλους μοναχά και εσύ δεν ζεις”.
Και μου `λεγες “Καλά, καλά”.
Σου έλεγα “Μη νοιάζεσαι, μη μοιράζεσαι,
κράτα και κάτι για τον εαυτό σου”.
Και μου `λεγες “Καλά, καλά”.
Ταξίδευες, γινόσουν νύχτα λίγο λίγο.
Σου έλεγα “Χανόμαστε, χανόμαστε,
δεν το καταλαβαίνεις;”
Κι εσύ μου έλεγες “Καλά, καλά”.
Γιατί εσύ δεν ήσουν άνθρωπος
γιατί εσύ ήσουν χιονάνθρωπος
που λίγο λίγο τέλειωνες,
εγώ σε ζέσταινα κι εσύ μου έλιωνες.
