Θολές εικόνες κι η παλιά ζωγραφιά
ξεθώριασε πάνω στον τοίχο.
Ίσως δεν ήταν η βροχή τελικά,
ίσως να μπέρδεψα τον ήχο.
Βγαίνω στο δρόμο περπατάω μοναχός
και λέω πως πια δε με πειράζει,
πως είμαι πια αρκετά δυνατός
να δω ο δρόμος μου που βγάζει.
Θέλω να πω την αλήθεια μα εδώ
ξεκίνησα ήδη μ’ ένα ψέμα,
ότι μπορώ δήθεν μονάχος να ζω
στον κόσμο αυτό χωρίς εσένα.
Βγαίνει με φόρα τρομαγμένο πουλί
μέσα απ’ το σύννεφο η ψυχή μου.
Πίσω μου αστράφτει και μπροστά μου ανοιχτοί
οι δρόμοι κι όλη η ζωή μου.
Με περιμένουνε καινούριες χαρές
σ’ αυτό το κόσμο που όλο αλλάζει,
πυροτεχνήματα και νύχτες λευκές
μ’ ενα κορίτσι που σου μοιάζει.
Θέλω να πω την αλήθεια μα εδώ
ξεκίνησα ήδη μ’ ένα ψέμα,
ότι μπορώ δήθεν μονάχος να ζω
στον κόσμο αυτό χωρίς εσένα.
