Γαλάζια ἡ μέρα! Γαλάζια ἡ χώρα
κι ὁ οὐρανός της!
Γαλάζιο λάμπει πέλαγο πέρα
καί μές στά θάμπη καί μές στό φῶς της,
γελᾶ τοῦ ἥλιου χρυσή ἡ χαρά!
Χίλια φιλιά τό φῶς χαρίζει
στή Λευτεριά!
Γαλάζια ντύθηκε ἡ Θεσσαλονίκη!
Τά σήμαντρά της, χτυποῦν-χτυποῦν!
Τά πολεμόδαρτα τά λάβαρά της
δόξα ντυμένα, ὅλ’ ἀνοιγμένα
γαλάζιο ὄνειρο στό νέο ἀγέρα
τή χαιρετοῦν!
Καί λάμπει ὁ ὥριος της ὁ Καβαλάρης!
Ὁ Στρατηλάτης-Μακεδονίτης!
Χίλων Λυαίων, μυρίων βαρβάρων
ὁ καταλύτης! Ὁ Ἅι-Δημήτρης,
ὁ Μυροβλύτης!
Λάμπει στή χάρη ποῦ τόν τυλίγει
μέσα στό φῶς της!
Χριστοῦ στρατιώτης!
Μέ τῶν αἱμάτων του τήν πορφύρα
Μαρτύρων δόξα
στῶν Μακεδόνων τήν Ἐκκλησία!
Ὁλόρθη ἡ πόλη
στοῦ φθινοπώρου τήν πασχαλιά,
τόν Ἅι-Δημήτρη της θά γιορτάσει!
–Πῶς νά ξεχάσει!– Κάποια φορά
μέ τή γιορτή του,
στό φτερωμένο του ἄτι μαζί του,
φτάνει ἀμαζόνα
κι ἡ Λευτεριά!
Τοῦ Ἅι-Δημήτρη της τοῦ πολεμάρχη
σήμερα ἡ χάρη!
Χρόνους κι αἰῶνες τώρα βιγλάρει
στῶν Μακεδόνων ὀρθός τή γῆ!
Τήν ξέρουν Τοῦρκοι, Σλάβοι, Βουλγάροι
τοῦ Καβαλάρη μέ τό κοντάρι,
τήν ἀστραπή!
Γαλάζια ἡ μέρα! Χαρά στήν πόλη,
Ἅγιε Δημήτρη, τήν ξακουσμένη!
Στήν Ἐκκλησιά σου μπροστά, τή Χάρη
πάλι προσμένει ἡ Μακεδόνισσα ἡ Νεολαία,
στή γῆ τῆς δόξας καί τῶν αἱμάτων
–Λόχος προμάχων– νά στέκει ὀρθή!
