Χρόνε που φεύγεις, πού πας;
Χρόνε που δεν αγαπάς τους ανθρώπους
τους φτιάχνεις και τους χαλάς.
Χρόνε ποιος είσαι, τι θες;
Φέρνεις τις καταστροφές για ποιο λόγο
δεν μας λυπάσαι ποτές;
Χρόνε με αύριο και χθες
αλλάζεις τις εποχές, ψευδαισθήσεις
σκοτώνεις τις ομορφιές.
Χρόνε το βλέπω καλά
και θα στο πω καθαρά, το μυστήριο
ποτέ δε θα πας πουθενά.
Χρόνε κι αν μοιάζεις εδώ
σαν άγαλμα στατικό, είν’ ο κόσμος
όνειρο περαστικό.
Χρόνε μα εσύ δεν μπορείς
να φύγεις να κινηθείς, σαν την πέτρα
στέκεις και φεύγουμε εμείς.
