Έχω πάντα τα χέρια απλωμένα
μα όλα μου μοιάζουνε ξένα
σε μια ρηχή εποχή
Τρέχω μες στα υπόγεια του κόσμου
και όσα αισθάνομαι εντός μου
μου προκαλούν την οργή
Χρόνια, της αθωότητας φρένα
να κυνηγάς τα χαμένα
σε μυστικά που ποτέ ξανά κανείς δε θα βρει
γιατί η αλήθεια είναι πάντα μισή κι ακριβή
Έχω μες στην καρδιά κεντημένα
ψεύτικα λόγια γραμμένα
με μια πένα χρυσή
Τρέχω μ’ όνειρα αγάπης στο αίμα
και τα αρχικά χαραγμένα
σε μια πέτρινη γη
Χρόνια της αθωότητας φρένα
να κυνηγάς τα χαμένα
σε μυστικά που ποτέ ξανά κανείς δε θα βρει
γιατί η αλήθεια είναι πάντα μισή κι ακριβή
Κι όσο, όσο κι αν θες να πετάξεις
πως τα όνειρά σου να φτάσεις
που ξαφνικά σου τα παίρνει όλα αυτή η ζωή
κι ας μην έχεις δώσει εσύ αφορμή να συμβεί
