Πάντα γλιτώνω απ’ τις κακές μου σκέψεις
απ’ τις φωνές και τις μεγάλες φασαρίες μου
Χρόνια φορτώνω
Σαν μετανάστης έφτιαξα πατρίδα μέσα από τις θεωρίες μου
αλλού τα μάτια κι αλλού τα χέρια μου
Εδώ δεν πιάνουν τα γέλια μου.
Με πόζες και σπαστά ελληνικά
γράφουν ιστορία οι “πεθαμένοι”
Με ασθενοφόρα και με περιπολικά
ξυπνάνε απ’ τ’ όνειρό τους οι “ευτυχισμένοι”
Κανείς, κανείς δεν παίρνει την ευθύνη
κανείς, κανείς μια φωτιά δε δίνει.
Φωνάζει η πόλη, πεσμένο κάστρο που έφυγαν οι φίλοι
κι αφήσαν τις σημαίες τους
Με θέλουν όλοι
Παίρνουν τηλέφωνα να μπω στις διαλυμένες τις παρέες τους
Όπως τα βρήκαν, έτσι τ’ αφήσανε
βουνά ανεβήκαν, κυλήσανε.
