Xρόνια και χρόνια πάλεψα με το μελάνι και το σφυρί
βασανισμένη καρδιά μου με το χρυσάφι και τη φωτιά
για να σου κάμω ένα κέντημα, εγώ που κάποτε σ’ άγγιξα
με τα μάτια της Πούλιας.
Και με τη χαίτη του φεγγαριού σ’ αγκάλιασα
και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους.
Mαύρη μεγάλη μοναξιά με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό
τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.
