Ποιος ποταμός το κρίμα μου θα πλύνει,
ποιος ουρανός τα μάτια μου θα δει.
Τέτοιο κακό κι η γης δε καταπίνει,
πρόδωσα εγώ το πιο καλό παιδί.
Χτύπα καμπάνα σήμερα
που αυτός φοράει σίδερα
κι η προδομένη του η καρδιά,
καταδίκη στη μοναξιά.
Μια καταχνιά μες στην καρδιά μου πέφτει,
πλήγωσα εγώ εκείνον που αγαπώ.
Να ‘χα θαρρώ τη θάλασσα καθρέφτη,
δε θα ‘φτανε το λάθος μου να δω.
Χτύπα καμπάνα σήμερα
που αυτός φοράει σίδερα
κι η προδομένη του η καρδιά,
καταδίκη στη μοναξιά.
