Μια φορά τρυφερά μου μιλούσες
και γλυκά σαν κρασί με μεθούσες
κι είχα πει να λοιπόν τι σημαίνει
στον Θεό η ψυχή να πηγαίνει
Και μετά μια βροχή μες στο βλέμμα
και μετά όλα αυτά γίναν ψέμα
κι απορώ συνεχώς για ένα πράγμα
πώς μπορεί να χαθεί τέτοιο θαύμα
Χωρίς εσένα δεν υπάρχω στη ζωή
είμαι φεγγάρι που θα σβήσει το πρωί
δεν θέλεις πια να ’ρθω μαζί σου
εκεί που πας
και με πονάς δε μ’ αγαπάς
Χωρίς εσένα δεν υπάρχω στη ζωή
είμαι ένα σώμα δίχως χρώμα και πνοή
κι είσαι πληγή κι όλο τη σκέψη μου
πονάς δε μ’ αγαπάς δε μ’ αγαπάς
Μια φορά με φιλιά με ξυπνούσες
σαν παιδί αγκαλιά με κρατούσες
κι έτσι απλά πουθενά τόσοι όρκοι
κι έτσι απλά τόσα ναι γίναν όχι
Χωρίς εσένα δεν υπάρχω στη ζωή
είμαι φεγγάρι που θα σβήσει το πρωί
δεν θέλεις πια να ’ρθω μαζί σου
εκεί που πας
και με πονάς δε μ’ αγαπάς
Χωρίς εσένα δεν υπάρχω στη ζωή
είμαι ένα σώμα δίχως χρώμα και πνοή
κι είσαι πληγή κι όλο τη σκέψη μου
πονάς δε μ’ αγαπάς δε μ’ αγαπάς
