Ήταν Δευτέρα και η νύχτα είχε έρθει πιο νωρίς
Στους δρόμους της Αθήνας δεν περπάταγε κανείς
Έμοιαζε η πόλη σκοτεινή αλλά και άδεια
Απόψε ήταν αλλιώτικη απ’ όλα τ’ άλλα βράδια
Τι έγινε λοιπόν, που χαθήκαν όλοι οι φίλοι;
Σα σύννεφο που απλώθηκε και σκέπασε την ύλη
Δε βλέπω στην ομίχλη, δε με βοηθάει το φως
Μου κρύβει τις εικόνες ένας πυκνός καπνός
Ψάχνω να βρω φίλους να γλεντήσω και να πιω
Να βρω τρόπο για να βγω απ’ το κενό
Να μείνω νέος ζωντανός και μια για πάντα
Να χαίρομαι πραγματικά που φτάνω τα τριάντα
Κι αν έρθει η μοναξιά την πόρτα να χτυπήσει
Ετούτη τη φορά δε θα μπει για να καθίσει
Αλλάξανε τα σχέδια έστω κι αν είμαι μόνος
Μου είπαν κάποιοι φίλοι πως υπάρχει κι άλλος δρόμος
Χωρίς παράπονο χωρίς να πω μια λέξη
θα μείνω στο δωμάτιο μοναχός ώσπου να φέξει
Αλλάξανε τα σχέδια έστω κι αν είμαι μόνος
Μου είπαν κάποιοι φίλοι πως υπάρχει κι άλλος δρόμος
Χωρίς παράπονο χωρίς να πω μια λέξη
θα μείνω στο δωμάτιο μοναχός ώσπου να φέξει
Αποκλείεται απόψε να υπακούσω σ’ άλλο αφέντη
Η ψυχή και το μυαλό δε μου το ξαναεπιτρέπει
Είναι ζήτημα τιμής, ίσως φταίει ο εγωισμός
Ίσως είναι έτσι απλά ένας νέος ελιγμός
Κάθε τόσο αναρωτιέμαι, συνήθως δεν κρατιέμαι
Ξεσπάω κι αντιδρώ σ’ αυτά που δε μου φταίνε
Δεν αλλάζει η συνήθεια, δεν ξεφεύγεις απ’ το χθες
Δε σημαίνει αν αξίζεις πως θα έχεις κι ό,τι θες
Μια επιθυμία να αλλάξεις τον πλανήτη
Μια ακόμη αισιοδοξία πως θα βρεις ό,τι σου λείπει
Σημάδι μιας γενιάς που μεγάλωσε αλλιώς
κι έχει μάθει τη ζωή να τη ζει ενστικτωδώς
Αυτό το βράδυ, δε φοβάμαι
Πιο ήσυχος απόψε, μονάχος μου κοιμάμαι
Σταμάτησα να σκέφτομαι, κουράστηκα λοιπόν
Θα ζω από `δω και πέρα μονάχα το παρόν
Χωρίς παράπονο χωρίς να πω μια λέξη
θα μείνω στο δωμάτιο μοναχός ώσπου να φέξει
Αλλάξανε τα σχέδια έστω κι αν είμαι μόνος
Μου είπαν κάποιοι φίλοι πως υπάρχει κι άλλος δρόμος
Χωρίς παράπονο χωρίς να πω μια λέξη
θα μείνω στο δωμάτιο μοναχός ώσπου να φέξει
