Εσύ που τολμάς σαν θεός να με κρίνεις
Γεννιέσαι τυχαία στη δίπλα μου γη
Αρνείσαι για λίγο ότι είμαι να γίνεις
Ξεχνώντας πως είμαι ότι είσαι και εσύ.
Η σκέψη σου λόγια και ιδέες εκείνων
Που σύννεφα φέρνουν για μαύρη αυγή
Στο λέω με πείσμα αφού είσαι ο ειδήμων
Όσοι σπέρνουν διχόνοια, θερίζουν οργή
Θες να ζεις σαν να ‘σαι ο ένας
όμως είσαι άλλος ένας
υπερασπιστής
μίας νοητής γραμμής
αν κοιτάξω λίγο πίσω
τον παππού σου θα αντικρίσω
δάκρυ του κοχλάζει ακόμα
πριν αφήσει αυτό το χώμα
αν μου πει να σε γνωρίσω
πες μου τι να του απαντήσω;
Χορό που ξυπνά στη ψυχή μου τη μνήμη
Χορεύει η ζωή στου νερού την αυλή
Οι θεοί πίνουν νέκταρ μέθυσαν και εκείνοι
Και ο βυθός καρτερεί άλλο ένα παιδί.
