Γεννήθηκα πλάι σ’ ένα ποτάμι
κάπου κοντά στα δυτικά
οι φίλοι μου με φωνάζανε αλάνι
αντάρτη μ’ άγρια σπίθα στη ματιά
Την τρέλα είχα ως τα μπούνια
και τη μοίρα αγκαλιά
ήταν και εκείνο το αγρίμι που `χε
φωλιάσει βαθιά μες την καρδιά
Πέτρινα χρόνια στα στενά σοκάκια
γύρω στρατιές από παιδιά
γαλέρα φάνταζε στα δυο μου μάτια
η Σαλονίκη μ’ ανοιχτά πανιά
Παίρναμε τις στροφές μπουλούκια
ως την άλλη γειτονιά
ήταν και εκείνο το αγρίμι που `χε
φωλιάσει βαθιά μες την καρδιά
Τώρα πια πατώντας τα σαράντα
μοιάζουν όλα ζωγραφιά
που θάμπωσ’ απ’ του χρόνου τα ποτάμια
ξέφτισε η χρυσή μου φορεσιά
Ποτίζω εφηβικά φεγγάρια
ρίχνω ρακή μες στη φωτιά
Αχ να ‘τανε να τάιζα στο στόμα
‘κείνο τ` αγρίμι για στερνή φορά
Credits
Οι στίχοι του τραγουδιού είναι εμπνευσμένοι απο το διήγημα της
Αθηνάς Τερζή “Νοστάλγησα να ταΐσω ένα αγρίμι στο στόμα”
β’ φωνή: Ελένη Δελημπέη
