Τα λόγια, τα ομορφόλογα, που μου πες μια φορά,
την ώρα που ο ήλιος έδυνε χωρίς να δίνει χρώμα,
κανένα χρώμα στα νερά του ακίνητου γιαλού,
κι ήταν, ολόγυρα, σιγή στον άδεντρο τον κάμπο.
Βαθιά σιγή που νόμιζες
πως θ’ άκουες το σκοτάδι να χύνεται στη γη.
Τα λόγια, τα ομορφόλογα, τα ξέχασες, καλή μου!
Τα λόγια, τα ομορφόλογα, τα ξέχασες, καλή μου!
Μα εγώ ξανάειδα, σήμερα, τον κοιμισμένο κάμπο,
στη θεία του τη μοναξιά, στη θεία του τη μοναξιά.
Κι ήταν ωραίος όπως ποτέ δεν ήτανε το πάθος,
κι ήταν πλατύς, ελεύθερη ν’ ανοίγεται η ψυχή.
Κι εκεί σιγοψιθύρισα,
μονάχος στον εαυτό μου, που μου πες μια φορά:
Τα λόγια, τα ομορφόλογα, τα ξέχασες, καλή μου!
Τα λόγια, τα ομορφόλογα, τα ξέχασες, καλή μου!
