Όταν σημάνει εσπερινός,
Σάββατο βραδινό,
κορδέλα δένω στα μαλλιά
για να σε καρτερώ.
Πάει καιρός
πόσος πια δε θυμάμαι
που σε κρατάει η πικρή ξενιτιά.
Πάει καιρός
που τις νύχτες κοιμάμαι
μονάχη μου δίχως ζεστή αγκαλιά.
Και στ’ αψηλό καμπαναριό,
Σάββατο βραδινό,
σκαλώνει ο πόνος σαν πουλί,
δεν έχεις γυρισμό.
