Πέφτει μια μονότονη βροχή,
μια βροχή που φτάνει ως την ψυχή,
κι είμ’ απόψε δίχως αντοχή, μοναχή,
κι άλλη μία νύχτα δίχως λύση,
ούτε το πιοτό θα με ζαλίσει,
ποιος για σένα, ποιος θα μου μιλήσει,
ποιος θα κάνει απόψε την αρχή.
Σε γυρεύω παντού και σε ψάχνω παντού,
που να βρίσκεσαι, που, ποιοί σε πήρανε δρόμοι,
σε γυρεύω παντού και σε ψάχνω παντού,
και εδώ και αλλού δε σε ξέχασα ακόμη.
Έξω απ’ το παράθυρο κοιτώ
και νομίζω ότι θα σε δω,
δεν μπορώ στιγμή να λυτρωθώ, να σωθώ,
είσαι μια πληγή που δεν αντέχω,
στη ζωή σου πια δε συμμετέχω,
μόνο με τη σκέψη τώρα σ’ έχω,
να ‘τανε να μη σε θυμηθώ.
Σε γυρεύω παντού και σε ψάχνω παντού,
που να βρίσκεσαι, που, ποιοί σε πήρανε δρόμοι,
σε γυρεύω παντού και σε ψάχνω παντού,
και εδώ και αλλού δε σε ξέχασα ακόμη,
σε γυρεύω παντού και σε ψάχνω παντού,
και εδώ και αλλού δε σε ξέχασα ακόμη.
