Τώρα που στέγνωσαν τα δάκρυά μου
πέτρα θα κάνω την καρδιά, να μη γυρίσω
να δω τη στάχτη που ‘χει μείνει απ’ τη φωτιά
αφού τη δύναμη δεν έχω τώρα πια
να σ’ αντικρίσω
Που να υπάρχει ο λυτρωμός
πάνω στα στήθη μου ο καημός
και πως να τον κρατήσω
και πως να τον κρατήσω
Τώρα που στέγνωσαν στα χείλη τα φιλιά
που να την βρω πια τη μιλιά να σου μιλήσω
πως να σου βάλω μια γαρδένια στα μαλλιά
πως ν’ ανεβώ της λησμονιάς τόσα σκαλιά
να σ’ αναστήσω
