Σήμερα πάλι θα χαθείς, θα φύγεις,
κάτι θα βρεις να ξεχαστείς.
Νερό κι αλάτι οι στιγμές και πάνε
κι ότι θυμάσαι είναι χτες.
Μα εγώ τις νύχτες τις παλιές
τις ξενυχτάω ακόμα
με δυο σβησμένες πυρκαγιές
που καίνε μες στο στόμα.
Κι όλα τα βράδια που ξεχνάς
βυθίζονται στ’ αστέρια
στις δυο πλημμύρες που κρατάς
μέσα στα μάτια, μέσα στα μάτια.
Καίει το δάκρυ την πληγή του χρόνου
καντήλι άσβηστο όλη η γη.
Αίμα, υποσχέσεις, προσευχές και χώμα
κι εσύ ρωτάς ποιος ήσουν χτες.
Μα εγώ τις νύχτες τις παλιές
τις ξενυχτάω ακόμα
με δυο σβησμένες πυρκαγιές
που καίνε μες στο στόμα.
