Σε δρόμο μπήκα σκοτεινό και ανεπίστροφο
ρουλέτα ρώσικη στ’ αυτί μ’ ένα περίστροφο.
Κι απ’ το γιατί στο δηλαδή, στο περιθώριο,
να είμαι φρόνιμο παιδί μέσα στο όριο.
Κι από το άλλο στο αλλού το τρίτο μάτι μου
γι’ αυτή την τσίτα του μυαλού, την αυταπάτη μου.
Κι από γκρεμό σ’ άλλο γκρεμό γαμώ τη μοίρα μου
για τη χαμένη μου ζωή την κακομοίρα μου.
Και μια Τσιγγάνα μου `χε πει για το φεγγάρι μου
πως είναι μαύρο και θολό “αχ! παλικάρι μου”.
Κι όταν θα ‘ρθούνε τα παιδιά ώχου! μανούλα μου
βάλ’ τους να πιούνε άλλη μια για την ψυχούλα μου.
