Ακόμα ένα άχρωμο πρωί
και εγώ να ψάχνω πάλι εσένα,
να βρω την φωτεινή σου την μορφή
τα χρώματα τα αγαπημένα.
Μωρό μου πόσο ασπρόμαυρα είναι όλα όταν λείπεις,
μωρό μου πόσο έγχρωμο είναι να σε αγαπώ.
Tο μαύρο πάρε μακριά της νύχτας και της λύπης,
στα χρώματα σου να ‘ρθω να χαθώ.
Το βλέμμα των ανθρώπων μολυβί,
κάτω από το βάρος του βουλιάζω.
H μόνη που με σώζει είσαι εσύ,
μες της φωνής σου το γαλάζιο.
Κιτρινισμένη εικόνα η ζωή
και ξεθωριάζουνε οι μέρες,
μα δραπετεύω εγώ ψηλά εκεί
μες τις πολύχρωμες σου σφαίρες.
