Όπως η σιωπηλή του χρόνου η αντοχή
είν’ η αγάπη μου, αγάπη μου, για σένα
Βάζω την ύπαρξή μου, βουβό κυματοθραύστη
να μη σε φτάσει η φουρτούνα και η τρέλα.
Μ’ ένα φακό τις νύχτες πολεμάω
και γράφω στίχους που δε δείχνω σε κανένα
Έρχονται μέρες, παράξενα χρόνια
προσεύχομαι για σένα.
Βαθιά στο όνειρο μου, βλέπω στ’ ανοιχτά
βλέπω μακριά τα πλοία να περνάνε
Μα δε λυπάμαι κι ούτε νοσταλγώ
γιατί τις θάλασσες αυτές τις έχω ταξιδέψει.
Τότε που πάλευα μονάχος
χωρίς ν’ αναστενάξω μια στιγμή
χωρίς να λογαριάσω τίποτα
αυτό που έλειπε μονάχα ήσουν εσύ.
Με το μαντίλι σου το τραύμα να μου δέσεις
εσύ που τώρα είσαι εδώ και μ’ αγαπάς
χωρίς πολλαπλασιασμούς και διαιρέσεις.
