Είναι τραγούδια που πονάνε,
που χαρακώνουν το μυαλό με τη βοή,
κι όταν οι νύχτες δεν περνάνε
είμ’ ένα σώμα που του πήραν τη ζωή.
Ψάχνω να βρω σταθμούς,
η μουσική να μου ναρκώνει τις αισθήσεις.
Ψάχνω να βρω σκοπούς
για να ξεχνάω ότι πια δε θα γυρίσεις.
Είναι τραγούδια που πονάνε και πληγώνουν,
τώρα που οι νύχτες δεν περνάνε, δεν τελειώνουν.
Είναι τραγούδια που παιδεύουν και με σκίζουν,
τώρα που οι νύχτες αγριεύουν και με βρίζουν.
Είναι τραγούδια που ματώνουν
και ξαναβάφουν κατακόκκινο το γκρι,
κι όταν οι νύχτες ξεδιπλώνουν
όπως οι σφήκες το κρυμμένο τους κεντρί.
Κι εσύ πάντα εκεί
και το μυαλό μου να ζητάει εκδικήσεις.
Κι εσύ πάντα εκεί
για να ξεχνάω ότι πια δε θα γυρίσεις.
Είναι τραγούδια που πονάνε και πληγώνουν,
τώρα που οι νύχτες δεν περνάνε, δεν τελειώνουν.
Είναι τραγούδια που παιδεύουν και με σκίζουν,
τώρα που οι νύχτες αγριεύουν και με βρίζουν.
