Γίναν τα μάτια σου ψυχρά
και κρύο έχουν φέρει
θέλω απόψε μια αγκαλιά
μα δεν απλώνεις χέρι.
Μοιάζει ετούτη η στιγμή
με πλοίο που σαλπάρει
κι εσύ εισιτήριο ζητάς
στα ξένα να σε πάρει.
Την ξενιτιά σου ακολουθώ
πιστός σαν μετανάστης
που ψάχνει ελπίδα να πιαστεί
στο δρόμο της αγάπης.
Κι η προσφυγιά μου αν φανεί
στα τρύπια μου παπούτσια
θα πω πως ήσουν όνειρο
και μια ζωή απούσα.
Καίγεται ο κόσμος άλλη μια
απ’ τα δικά σου χείλη
κι είναι τα λόγια σου φωτιά
που ανάβουν το φιτίλι.
Σ’ ένα υπαίθριο σινεμά
με φόντο τη σελήνη
παίζει η σκηνή του χωρισμού
και ένοχους μας κρίνει.
Την ξενιτιά σου ακολουθώ
πιστός σαν μετανάστης
που ψάχνει ελπίδα να πιαστεί
στο δρόμο της αγάπης.
Κι η προσφυγιά μου αν φανεί
στα τρύπια μου παπούτσια
θα πω πως ήσουν όνειρο
και μια ζωή απούσα.
