Φτιάχνει η μοναξιά ένα τοπίο
γύρω ερημιά κι εμείς οι δύο.
Πέφτει η βροχή με κλάμα μοιάζει,
ξέρεις ότι φταις μα δε σε νοιάζει
Αδιαφορείς, πώς το μπορείς
να μην είσαι εδώ;
Αδιαφορείς, ό,τι κι αν πεις
δεν σε συγχωρώ!
Κρύβω από σένα πως φοβάμαι
όταν λείπεις κι όταν σε θυμάμαι.
Πώς να κλείσω τώρα τις πληγές μου
που δεν γνωρίζω άλλο πια τις αντοχές μου;
Αδιαφορείς, πώς το μπορείς
να μην είσαι εδώ;
Αδιαφορείς, ό,τι κι αν πεις
δεν σε συγχωρώ!..
Δεν έχει νόημα να `ρθεις,
δικαιολογίες να μου πεις
ότι απέμεινε από μένα
να τελειώσεις.
Ένα συγγνώμη δεν μπορώ
έτσι απλά να το δεχτώ,
αφού δεν έμεινε πια τίποτα να σώσεις
Αδιαφορείς, πώς το μπορείς
να μην είσαι εδώ;
Αδιαφορείς, ό,τι κι αν πεις
δεν σε συγχωρώ!
