Από δω και πιο πέρα, κάθε μέρα που αλλάζει
θα το νιώθουμε φως μου πως το πλοίο βουλιάζει
Από δω και πιο πέρα, το γυαλί θα ραγίζει
από μια καλημέρα που να πεις δεν αξίζει
Από δω και πιο πέρα, θα σε βλέπω σαν φίλο
τι κι αν σε έχω δαγκώσει του παράδεισου μήλο
Από δω και πιο πέρα, το καρφί και το ξύλο
το να τ’ άλλο θα αγγίζουν και μετά θα χωρίζουν
Από δω και πιο πέρα νύχτα γίνεται η μέρα
Από δω και πιο πέρα, θα μ’ αρέσουνε κι άλλοι
μ’ ένα βήμα θα φεύγω, πριν γυρίσω και πάλι
Από δω και πιο πέρα, θα με δεις να δακρύζω
απ’ αυτό που μου λείπει τις στιγμές που σ’ αγγίζω
