Είναι παράλογο να ζω μες στο δικό σου το ρυθμό
να παρασύρομαι,
κι απ’ όσα θέλω κι αγαπώ ξανά ν’ απομακρύνομαι,
στο λίγο που είμαστε μαζί, παίζεις, κερδίζεις μόνο εσύ
και το ‘χω δει,
είν’ ανεξήγητο, αλλά, ποτέ η καρδιά δεν λέει πολλά.
Βάσει λογικής, τώρα που ακόμα είναι νωρίς
έπρεπε να ‘φευγα,
να ‘χα την καρδιά να σου πετούσα τα κλειδιά
κι αντίο να ‘λεγα,
βάσει λογικής, θα ‘ταν αστείο να με δεις
εδώ να έμενα,
μα άλλη μια φορά για τα δικά σου τα φιλιά
κομμάτια έγινα.
Είναι παράλογο να ζω σε μία σχέση που μπορεί
να συμβιβάζομαι,
κι ίσως να έρθει κι ο καιρός που εγώ θα σε μοιράζομαι,
στο λίγο που είμαστε μαζί, παίζεις, κερδίζεις μόνο εσύ
και το ‘χω δει,
κι είν’ ανεξήγητο, αλλά, ποτέ η καρδιά δεν λέει πολλά.
Βάσει λογικής, τώρα που ακόμα είναι νωρίς
έπρεπε να ‘φευγα,
να ‘χα την καρδιά να σου πετούσα τα κλειδιά
κι αντίο να ‘λεγα,
βάσει λογικής, θα ‘ταν αστείο να με δεις
εδώ να έμενα,
μα άλλη μια φορά για τα δικά σου τα φιλιά
κομμάτια έγινα.
