Μία βδομάδα και βάλε έχω εγώ
σαν άνθρωπος να κοιμηθώ.
Πού θα μου πάει αυτό το πράγμα, ανησυχώ.
Όλοι μου οι φίλοι και όλες μου οι παρέες
τώρα μ’ αποφεύγουνε.
Γυρνούν την πλάτη όταν με βλέπουν να έρχομαι
γιατί:
Πράγματα σπάω, μεθάω, στους άλλους ξεσπάω
και φέρομαι άσχημα.
Μ’ όλους τα βάζω, φωνάζω, πολύ τους τρομάζω
και λεν πως μοιάζω πια
σαν μια ακόμα τρελή, που στο δρόμο έχει βγει
και τον κόσμο όλο ρωτάει
τι αμαρτίες πληρώνει κι απ’ το κλάμα λιώνει
για ‘κείνον που αγαπάει.
Μία βδομάδα και βάλε έχω εγώ
να βγω από το σπίτι μου.
Κλείνομαι κι υποφέρω από τη λύπη μου.
Κανείς δε δείχνει διάθεση ν’ αντέξει
τη συμπεριφορά μου αυτή.
Κανείς δε θέλει να με συναναστραφεί
γιατί…
Πράγματα σπάω, μεθάω, στους άλλους ξεσπάω
και φέρομαι άσχημα.
Μ’ όλους τα βάζω, φωνάζω, πολύ τους τρομάζω
και λεν πως μοιάζω πια
σαν μια ακόμα τρελή, που στο δρόμο έχει βγει
και τον κόσμο όλο ρωτάει
τι αμαρτίες πληρώνει κι απ’ το κλάμα λιώνει
για ‘κείνον που αγαπάει.
