Εγώ ναυάγιο στο ίδιο πάτωμα
Και δυο χιλιόμετρα εσύ πιο πέρα
Φοράει η άνοιξη δικό σου άρωμα
που δεν το ξέχασα ούτε μια μέρα
δε θα κοπεί ποτέ όπου κι αν ζεις
το νήμα που μας δένει
πες μου γιατί να είμαστε εμείς
στο πλήθος δύο ξένοι
Κάτω απ’ τον ίδιο ήλιο
Δυο άγνωστοι εμείς
Κι αν μαζί του ανατείλω
Θα αποφύγεις να με δεις
Δεν με πονάς
Και που να πω για μας
Δεν έχω ούτε ένα φίλο
Αν μ’ αγαπάς
Αντίθετα μην πας κάτω απ’ τον ίδιο ήλιο
Έξω τις Κυριακές καθώς θα βγαίνουμε
Αν θα συμπέσουμε στα ίδια μέρη
Τους αδιάφορους θα παρασταίνουμε
Λες και δεν κράτησες αυτό το χέρι
Δεν θα κοπεί ποτέ όπου κι αν ζεις
Το νήμα που μας δένει
Πες μου γιατί να είμαστε εμείς
Στο πλήθος δύο ξένοι
Κάτω απ’ τον ίδιο ήλιο
Δυο άγνωστοι εμείς
Κι αν μαζί του ανατείλω
Θα αποφύγεις να με δεις
Δεν με πονάς
Και που να πω για μας
Δεν έχω ούτε ένα φίλο
Αν μ’ αγαπάς
Αντίθετα μην πας κάτω απ’ τον ίδιο ήλιο
