Μεγάλα λόγια, δυο όψεις κι ένα κέρμα
τριάντα χρόνια περιμένω στην ουρά
η θαυμαστή μπαλωματού έγινε Γέρμα
κι έχει στα χέρια της σημάδια από καρφιά.
Μέσα από σόου, σκηνικά και πορσελάνες
πουλάτε ελπίδες μα δεν κάνετε σεφτέ
οι πιο μεγάλες μου χαρές ήταν πουτάνες
για αυτό πονούσαν και δεν το `λεγαν ποτέ.
Όσο ταΐζετε τα ψέματα με θρύλους
δε θα λυγίζω από χειμώνες και βροχές,
θα `χω παρέα τους αγέννητούς μου φίλους
μέσα απ’ τη λάσπη θα γεννιέμαι δυο φορές.
Κι όσο μου καίτε το λαιμό με δακρυγόνα
τόσο τα λόγια μου θα γίνονται φωτιά,
θα στήνω γλέντι μες στο μάτι του κυκλώνα
σε κάθε φόβο μου θα ανοίγω μια αγκαλιά.
Νιώθω τώρα βαριά τα βλέφαρά μου
μια σκιά μου μιλά στην κάμαρά μου
πες μου αλήθεια, πόσο μπορείς να τρέχεις
πες μου αλήθεια, πόση αλήθεια αντέχεις;
Έχω ένα γκρίζο μυστικό μες στην ψυχή μου
κι ένα σημάδι στο κορμί μου από παιδί.
Μου ‘παν απλά πως είναι έτσι η εποχή μου
και δεν υπάρχει στο ποτάμι επιστροφή.
Μα όσα με ρίξανε στα γόνατα μου `μαθαν
όσα δεν μπόρεσα ποτέ μου να μπορώ
να `χω στο πλάι μου τον γλάρο Ιωνάθαν
κι όταν ο άνεμος λυσσάει να γελώ.
Κάποτε θα `ρθουν όσα έπρεπε να έρθουν
κάποτε μου ‘παν “μια φορά κι έναν καιρό”
κι εγώ που αγάπησα αυτούς που περιμένουν
σ’ ένα δικό μου παραμύθι τους κρατώ.
Κι όσο μου καίτε το λαιμό με δακρυγόνα
τόσο τα λόγια μου θα γίνονται φωτιά,
θα στήνω γλέντι μες στο μάτι του κυκλώνα
σε κάθε φόβο μου θα ανοίγω μια αγκαλιά.
Νιώθω τώρα βαριά τα βλέφαρά μου
μια σκιά μου μιλά στην κάμαρά μου
πες μου αλήθεια, πόσο μπορείς να τρέχεις
πες μου αλήθεια, πόση αλήθεια αντέχεις;
