Καημό από μικρό παιδί, το ‘χα να μεγαλώσω
και μ’ ένα μαγικό ραβδί τον κόσμο αυτό να σώσω,
μα το ‘φερε η κακιά στιγμή να μπλέξω με τ’ αλάνια
χλωμό κι αδύναμο κορμί τα βράδια μου χαρμάνια.
Με πρόδωσαν τα όνειρα, στη σκόνη μπερδεύτηκαν,
τα βρήκα βράδια πονηρά κι αυτά ξελογιαστήκαν
μου δώσαν χάρτινα φτερά που γρήγορα κάηκαν.
Στο ψέμα έψαχνα για φως, μα βρήκα μόνο δάκρυ
και της ζωής μου ο τροχός σ’ ενός γκρεμού την άκρη,
και να ‘χα άλλη μια ψυχή τον ήλιο ν’ αντικρίζω,
αυτό που χάλαγε η ζωή εγώ να ξαναχτίζω.
Με πρόδωσαν τα όνειρα, στη σκόνη μπερδεύτηκαν,
τα βρήκα βράδια πονηρά κι αυτά ξελογιαστήκαν
μου ‘δώσαν χάρτινα φτερά που γρήγορα κάηκαν
