Ο άνεμος κάνει τα δέντρα σαρκοφάγα
γι’ αυτό όλες οι πληγές μας φτιάχνουν έναν κήπο.
Να μεγαλώνεις δέντρα, αυτό είναι το θαύμα
το θαύμα είναι να ραγίζεις σ’ ένα μύθο.
Το δέντρο είναι ένας λαός κι όχι ένας μόνος
σφηνώνεται με πείσμα σε μια γη.
Στα κρυφά ριζώνει, βγάζει φύλλα
μόνο αν αντέξει γίνεται κορμί.
Τότε η γη το δέχεται και το σηκώνει
πολύ ψηλά ώσπου να γίνει ουρανός
όπως σπρώχνει τις ηπείρους να τρακάρουν
να φέρουν τις κορφές απ’ το βυθό στο φως.
Τυλίγεται γύρω απ’ τις ρίζες με μανία
ανέμους για να κάνει τα παιδιά του τα κλαδιά.
Μια έρημος είναι και η γη μια μάνα σκόνη
που σκορπάει την άμμο σαν μωρό ψηλά.
Κι η σκόνη γίνεται πανί, μεταναστεύει
καβάλα πάνω σε μια θάλασσα βαθιά
τη φέρνει ο Σιρόκος από το Μαρόκο
μ’ όλα τα μπαχαρικά απ’ την αγορά.
Και νοστιμίζει τη βροχή, μάστορα κόσμε
και νοστιμίζει τα κρυφά μας μυστικά.
Τα βότανα, τις παπαρούνες να προσέχεις
που έχουν γίνει όλα φίλτρα μαγικά.
Τα δέντρα θέλουνε μια ουσία μες στο χώμα
κι απέραντη έξω στον αέρα ομορφιά.
Μια τόσο ικανή κι απόλυτη συνθήκη
γιατί είναι πλάσματα σκληρά με αρχοντιά.
Η ομορφιά που έχουν ανάγκη τους ταιριάζει
φως, μυρμήγκια, γρύλοι, γύρη και πουλιά
και μια μεγάλη αγκαλιά απ’ τους πλανήτες
μια τρυφερή από το φεγγάρι αγκαλιά.
Θα μάθουν τα παιδιά κλαδιά να ζουν κι εκείνα
να σπέρνουνε χυμούς μες στα τριαντάφυλλα
να ‘ρθουν ο πλάτανος και η λεύκα σ’ άγρια στύση
για ν ‘αντισταθούνε στη βαρύτητα…
Το δέντρο αντέχει αυτή τη θύελλα του ήλιου
όσο και των τζιτζικιών τον πυρετό
θα ‘ναι τώρα και για πάντα η συμμαχία
η συμμαχία του διπλανού με το άπειρο.
