Στης γειτονιάς το καπηλειό τα πίναμε αντάμα
κι όλο γι αγάπες μου `λεγε πικρές και μακρινές
Κι έπιανε το παράπονο κι αρχίναγε ένα κλάμα
λες κι όλα τούτα γίνανε απόψε ή προχτές
Κι εγώ που δε σε ξέχασα στιγμή κι ας μην το λέω
αμίλητος τον άκουγα ολάκερες βραδιές
Μ’ έπιανε το παράπονο κι αρχίναγα να κλαίω
λες κι ήταν χτες που σ’ έχασα λες κι ήταν μόλις χτες
