Μια μέρα θα σπάσω της πίκρας το γυαλί
μην πιάσεις τα κομμάτια του γιατί θα μετανιώσεις
θα δεις πως δε γεννήθηκες για ν’ αγαπάς πολύ
αφού βαθιά θα πληγωθείς και πόνο δε θα νιώσεις.
Μια μέρα θ’ ανοίξω του στήθους το κλουβί
να λευτερώσω τα πουλιά που `χω φυλακισμένα
κι όταν πετάξουν δίπλα σου θα στέκεσαι βουβή
και θα μετράς παράπονα που σου `χω μαζεμένα.
Μια μέρα θα γράψω συνθήματα πολλά
στον τοίχο της καρδούλας σου για να σε συγκινήσω
κι αφού τελειώσουν κάποτε τα λόγια τα τρελλά
κρυφά με αναστεναγμούς θα βγω να σου μιλήσω.
Μια μέρα θ’ ανοίξω του στήθους το κλουβί
να λευτερώσω τα πουλιά που `χω φυλακισμένα
κι όταν πετάξουν δίπλα σου θα στέκεσαι βουβή
και θα μετράς παράπονα που σου `χω μαζεμένα.
