Μ’ ένα κοχύλι απ’ τον αιώνα της φωτιάς
στο Σύμπαν ήχοι δραπετεύουν μυστικοί
κι ενώνουν μοίρες, πεπρωμένα κι εποχές
σε μια τροχιά του Παραδείσου αναρχική.
Κι έρχονται κύματα του κόσμου οι καρδιές
απ’ τους πλανήτες της σιωπής και της οργής
στις Συμπληγάδες τ’ Ουρανού, να κλειδωθούν
στα Βαβυλώνια διαστημόπλοια της Γης.
Μες στην πορφύρα ταξιδεύουν οι Θεοί
απ’ τους Δελφούς μέχρι τη Μεσοποταμία
πνίγουν τους πύργους της Βαβέλ στην τρικυμία
κι ανάσα δίνουν στην καινούρια εποχή.
Στη Μέκκα και στη Βηθλεέμ μια τέτοιαν ώρα
μικρά ανοίγουν των Χρησμών τα Δώρα.
Μες στους ανέμους μες στο μάτι του Θεού
μια Κιβωτός σαν κόκκος άμμου πάει βαθιά
κι από το δάκρυ που η ένωση γεννά
το Νέο Μέλλον αναδύεται αργά.
Κι έρχονται κύματα του κόσμου οι καρδιές
απ’ τους πλανήτες του Φωτός και της Ευχής
με το ατσάλι της ψυχής να μετρηθούν
και να το λιώσουν στην φωτιά της προσευχής.
