Αυτός που βάζει στο καπό γιασεμιά
αυτός που γράφει στο παρμπρίζ τις καλημέρες
αυτός που γίνεται της νύχτας σου σκιά
αυτός που ξέχασε δουλεία και σπίτι μέρες
Είμαι εγώ που μπροστά σου δε βγαίνω
σ’ αγαπώ σαν τρελός μα σωπαίνω
είμαι εγώ που το όχι φοβάμαι
και με ελπίδες τις νύχτες κοιμάμαι
Αυτός που πιάνει τις γωνιές μόλις φανείς
αυτός που παίρνει στο τηλέφωνο και κλείνει
αυτός που γέμιζε τους τοίχους σ’ αγαπώ
αυτός που σκέφτεται εσένα και αργοσβήνει
Είμαι εγώ που μπροστά σου δε βγαίνω
σ’ αγαπώ σαν τρελός μα σωπαίνω
είμαι εγώ που το όχι φοβάμαι
και με ελπίδες τις νύχτες κοιμάμαι
