Τρελό βαγόνι η μοναξιά
εικόνες λόγια μπερδεμένα
με μάθανε καλά λεωφορεία
σταθμοί και τρένα βραδινά
γυρίζω απ’ της εννιά
κι είναι το αίμα μου γεμάτο από σένα
Θολώνει το μυαλό
ουρλιάζει η πόλη σαν αγρίμι
ρωτάω το πιοτό σε ποιας
πενιάς το καλντερίμι να σε βρω
και αυτό το ακορντεόν
για μια δεκάρα στην γωνιά με σβήνει
Η αγάπη σκόνη ένα ξερόκλαδο ριγμένο μες το χιόνι
μια με πονάει, μια με γεννάει, μια με σκοτώνει
στα πεζοδρόμια φυσάει κι αγάπη σκόνη
Αδειάζει η σκηνή
δρόμοι που καιν κι όλα χαράμι
τα φώτα στη στροφή
σε φέρνουν ξαφνικά στο τζάμι
μια στιγμή
και μέχρι το πρωί
ένα παράπονο πικρό με πιάνει
Ποτάμι η ζωή
γυρνάει του χρόνου η προπέλα
και φεύγει αστραπή
δεν σταματάει το πήγαινε, έλα πουθενά
να `ρχώσουν μια στιγμή να μου χαϊδέψει
τα μαλλιά η βροχή κι η τρέλα
