Πέρασαν χρόνια, ανοιχτές πληγές
σα να ‘ναι χτες
άδικοι κόποι, άδειες προσευχές
Χάθηκαν τόσα σπίτια και εκκλησιές
πόνοι,φωνές
σα να ιστορούνε τέσσερις γενιές
Μια ελπίδα όμως ζει
κλειδωμένη στη ψυχή
που ανασαίνει σα μικρό παιδί
να γυρίσεις καρτερώ
Μαύρης Θάλασσας νερό
για λίγο να σ’ αγγίξω
κι ας χαθώ
Οι αναμνήσεις δάκρυα που κυλούν
για αυτούς που ζουν
και σε θυμούνται πριν ξεριζωθούν
ένα γιατί θα μείνει να ρωτά
για όλα αυτά
που μια πατρίδα ρίξαν στη φωτιά
Μια ελπίδα όμως ζει
κλειδωμένη στη ψυχή
που ανασαίνει σα μικρό παιδί
να γυρίσεις καρτερώ
Μαύρης Θάλασσας νερό
για λίγο να σ’ αγγίξω
κι ας χαθώ
