Σε μια ζωή κομμάτια, με δυο κλαμένα μάτια
γυρίζεις και συγγνώμη για όλα λες
μα δε σ’ αναγνωρίζω και δεν ξαναγυρίζω
στα πέτρινα τα χρόνια, όσο κι αν κλαις.
Με τι καρδιά να σ’ αγαπήσω
με τι μυαλό να συγχωρήσω
όλα μου τα `χεις διαλύσει
και μόνος έχω συνηθίσει.
Μου λες να μη φοβάμαι, να πάψω να θυμάμαι
τα λάθη σου δε θα `χουν επιστροφή
μα η καρδιά μου η άδεια και τα πικρά μου βράδια
βλέπουν τον γυρισμό σου καταστροφή.
Με τι καρδιά να σ’ αγαπήσω
με τι μυαλό να συγχωρήσω
όλα μου τα `χεις διαλύσει
και μόνος έχω συνηθίσει.
