Μέρες βιαστικές, τα τρένα τρέχουν
μαράζωσαν τα πλοία στα λιμάνια δεν αντέχουν
χαμόγελα που μοιάζουν σειρήνες που ουρλιάζουν
γυναίκες σαν εσένα και ήχοι από φρένα
Σύρθηκες στο φως για να αντικρίσεις
δεν είναι αμαρτία να πεθαίνεις για να ζήσεις
όσα δεν αντέχεις σε κοιτάζουν μ’ ειρωνεία
κι όσα προσπερνάς σε περιμένουν στη γωνία
Αν ποτέ σε βρω
φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα
γιατί αν ποτέ σε βρω
κρυφέ εαυτέ μου δε θα σε λυπηθώ
Μέρες βιαστικές σηκώνουν χώμα
τα χρόνια που υποσχέθηκες δε φάνηκαν ακόμα
αστέρια που βουλιάζουν, αθώοι που δικάζουν
με χέρια παγωμένα χαϊδεύουν σαν εσένα
Κύματα μεγάλα μανιασμένα
τα λόγια ήταν ψεύτικα τα όνειρα μαγεμένα
κι αν μένει μια αμαρτία ξανά να σε στηρίξει
ποιος είναι αναμάρτητος την πέτρα για να ρίξει;
Αν ποτέ σε βρω
φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα
γιατί αν ποτέ σε βρω
κρυφέ εαυτέ μου δε θα σε λυπηθώ
